Recensie Destentor
Wachtkamer van de Liefde
door Gerrit Jan Tempelman

RECENSIE | EMMELOORD - Vandaag zou zijn vader even oud zijn geweest als hijzelf nu is. Vijfenvijftig jaar. Gaat het wel goed? Zoonlief Fred Delfgaauw twijfelt duidelijk. Zie hem nu toch eens staan. Ja, hij is als poppenspeler te zien op het toneel, maar zijn bezoekers kunnen met elkaar de leegte in ́t Voorhuys van Emmeloord niet opvullen. Daarom heeft hij maar een nieuw baantje als relatieconsulent aangenomen.

Recensie Theaterkrant
Wachtkamer van de Liefde
door Pieter Rings 

In de voorstelling Wachtkamer van de liefde ligt de 35 jaar theaterervaring van Fred Delfgaauw hoog opgestapeld. Zijn techniek is perfect. Moppen en weemoed wisselen elkaar af. Maar confronterend voor het publiek wordt het nooit.

In de Wachtkamer van de liefde zitten moeilijk bemiddelbare karakters die een partner zoeken. Die karakters zijn poppen die Fred Delfgaauw als relatiebemiddelaar bespeelt en ondervraagt. Aanvankelijk lijken het allemaal sukkels, losers en mensen die niet met hun tijd meegaan. Passen ze nog wel bij deze tijd? Allengs blijkt dat ze veel meegemaakt hebben, dat ze het klappen van de zweep kennen. En ze retourneren de vragen terug naar de bemiddelaar, tevens hun bespeler. ‘De cultuur verdwijnt, de maatschappij verhardt.’ Voelt híj zich nog wel thuis in deze tijd?

Zo is er meneer De Peuter: kaal, glazen oog, mist een arm en is slechtgehumeurd. Zijn arm blijkt hij te zijn kwijtgeraakt bij het zeilen bij Ibiza. Met zijn oog maakt hij van alles mee waar hijzelf hartelijk om kan lachen. Geniaal is de scène waarin meneer De Peuter een sok om zijn hand (en die van Fred Delfgaauw) doet en die als zíjn pop laat optreden. Het meesterlijke poppenspel voorkomt dat het geen moment verwarrend wordt.

Mevrouw Rauwbos is een weduwe met een doorrookte stem. ‘Mensen die buiten moeten roken krijgen veel meer frisse buitenlucht binnen dan mensen die niet roken.’ Ze is bang niet meer serieus te worden genomen, maar weigert hartgrondig te klagen. Zíj geeft het in elk geval niet op.

Technisch moeilijk, maar meesterlijk gespeeld zijn de scène waarin Delfgaauw zichzelf en zijn vader tegelijk speelt (zonder pop) en de scène met de Siamese tweeling (pop met twee hoofden). Er is geen enkele hapering tussen de karakters en de ‘bemiddelaar’.

Het publiek wordt nooit direct tegen de haren in gestreken. Pijnlijke en directe vragen bewaart hij voor zijn poppen. En het publiek leeft met hen mee. Als zijn poppen de bal terugspelen leven ze mee met Fred Delfgaauw, die aardige man die zich met zijn twijfels blootgeeft. Maar zelf blijft het buiten schot. De grote vragen betrekt het publiek niet op zichzelf. Echt ongemakkelijk wordt het nooit. Het blijft onderhoudend en om te glimlachen.

De vele grappen en ouderwetse moppen zijn eerder zalvend en worden nergens schrijnend. Meer nog dan humor is er de onderliggende weemoed, die wordt opgeroepen door de empathie met de sukkels en de perfecte muziekflarden die van ver lijken aan te waaien. Geluidsband, perfecte belichting, een precies afgestelde microfoon en meesterlijk poppenspel maken dat de voorstelling recht overeind blijft, puur door de techniek. De teksten, aangeleverd door Paul van Vliet, Hans Dorrestijn, Freek de Jonge, Jeroen van Merwijk, Rob Bloemkolk en Sjaak Bral, zijn beslist niet allemaal even sterk. De vraag is wie Fred Delfgaauw daarbij kan helpen.

Lees de recensie op de website van Theaterkrant:
http://www.theaterkrant.nl/recensie/wachtkamer-van-de-liefde/

Nieuwsartikel over première in Hoofddorp in het Haarlems Dagblad. 

Dit interview kan voor publiciteitsdoeleinden rechtenvrij gebruikt worden. 
Naamsvermelding wordt op prijs gesteld. 

Fred Delfgaauw speelt In de wachtkamer van de liefde

HILARISCHE FIGUREN AAN DE HAND VAN POPPENSPELER

Door Daan Bartels

Poppenspeler Fred Delfgaauw staat al 35 jaar op het podium en zelden echt alleen. Levensgrote én levensechte poppen vergezellen hem. In zijn nieuwe voorstelling In de wachtkamer van de liefde nemen de meest uiteenlopende personages totaal geen blad voor hun mond. Maar hoe klinken dezelfde woorden als ze van Delfgaauw zelf zouden komen?

Het publiek ziet een pop, het publiek ziet een behendig poppenspeler en het publiek hoort zíjn stem. Toch gaat iedereen mee in het spel. De magie van theater werkt, wanneer Fred Delfgaauw zijn eerste personage ten tonele brengt en even stil moet houden om de vele oooh’s en aaah’s, die uit de zaal klinken. “Het is poppenmaakster Kathelijne Monnens weer gelukt om uiterst karakteristieke figuren te maken”, begint Fred zijn verhaal. “Vervolgens is het nu aan mij om mijzelf achter hen te verschuilen of om juist de dialoog met ze aan te gaan. En wat nou het meest opmerkelijke is: ik kan de poppen alles laten zeggen en het publiek is maar wat graag bereid om helemaal mee te gaan in hun meest scherpe betogen. Maar wat als ik de poppen aan de kant zet en zelf mijn zegje doe? Aan het begin van de voorstelling levert dat nog pijnlijke momenten op. Meneer De Peuter, een van de personages, laat mij zelfs twijfelen aan mijn eigen geloofwaardigheid, wanneer ik hem heb losgelaten en hij mij erop wijst dat ik zonder hem met lege handen sta. Au!”

Plezier en ernst

Behalve meneer De Peuter maken nog vijf andere personages aan de hand van Delfgaauw hun entree. Zo zijn daar mevrouw Roubos, Meneer Van Onderen, twee broers en Johnny, die nog maar net uit de gevangenis is. We leren hen gaandeweg de voorstelling kennen ‘in de wachtkamer van de liefde’. Daar wordt duidelijk dat veel mensen zich eenzaam voelen, juist in een tijd waarin we kunnen beschikken over kwalitatief hoogstaande communicatiemiddelen als Skype en WhatsApp. Delfgaauw: “Elk personage heeft zijn verhaal te vertellen. Ze beginnen allemaal anekdotisch, komisch, hilarisch zelfs, tot groot plezier van het publiek. Maar telkens is er weer een omslagpunt. Dan overheerst opeens de ernst. Aan mevrouw Roubos stel ik bijvoorbeeld de vraag of ze bang is om oud te worden, waarna zij de bal keihard terugkaatst: ‘Vraag je dat aan mij, of vraag je dat aan jezelf?’ Zo kom ik telkens weer in een spanningsveld terecht, waarbij ik mij niet meer kan en wil verschuilen achter een personage, maar mijn eigen verhaal doe. In de laatste scène sta ik letterlijk met lege handen. Zonder pop op het toneel, ontmoet ik dan mijn vader, die alleen als stem aanwezig is. In zijn woorden klinken de vragen en antwoorden van alle eerder aanwezige personages door. Alle thema’s komen nogmaals voorbij en als het goed is ervaart het publiek dan, dat mijn verhaal ook zonder pop geloofwaardig is.”

Samenwerking

Fred Delfgaauw maakte zijn eerste voorstelling 35 jaar geleden. Na een kwart eeuw solo, zocht hij de samenwerking op en deelde hij het podium onder andere met cabaretier Sjaak Bral en muzikant Bert van den Brink. Ditmaal staat de poppenspeler er weer alleen voor, al klinkt ook nu de taal van enkele collega’s in zijn werk door. Delfgaauw: “De magie van een voorstelling met poppen wordt extra groot, wanneer ik alleen speel. Hoe minder theatermakers op het toneel, hoe meer de hoofdrol is weggelegd voor de poppen. Maar ik ben mij er zeer van bewust dat alle vormen van samenwerking mij in de afgelopen jaren hebben verrijkt. Collega’s als Freek de Jonge, Jeroen van Merwijk, Hans Dorrestijn en Sjaak Bral, zij hebben ieder een eigen kijk op de maatschappij. Ik heb hen daarom gevraagd enkele dialogen voor deze voorstelling te schrijven, die ik nu samen met de poppen uitspeel. Fysiek sta ik dan wel niet met Freek op het toneel, maar inhoudelijk is hij wel aanwezig. En voor de anderen geldt dat net zo. Je zult de gastschrijvers overigens niet een op een herkennen in de personages. De voorstelling is meer een cocktail geworden, met laagjes die niet meer te ontwaren zijn als afkomstig van de een of de ander. Maar zeker is dat zij allemaal iets hebben toegevoegd. Het is dan wel een solovoorstelling, maar ook dit keer sta ik niet alleen. Zoals Herman van Veen het ooit zei: ‘Delfgaauw is een gezelschap in z’n eentje.’ Die zin is nu dubbel en dwars waar.”

De voorstelling In de wachtkamer van de liefde van Fred Delfgaauw is op [datum invullen] te zien in [naam theater invullen] in [plaatsnaam invullen].

Recensie De Weekkrant door Jaap Pleij.


ROOSENDAAL – (tekst Jaap Pleij) Het programma in De Kring was zaterdag anders ingevuld dan directeur Ad van Terheijden het geprogrammeerd had. Aanvankelijk stond Lebbis in de grote zaal en Fred Delfgaauw met ‘Minder is Meer’ in de kleine zaal. Lebbis is echter ernstig ziek en het is nog maar de vraag of hij ooit terugkeert in de theaters. Bij Hans Sibbel (Lebbis) is sclerodermie vastgesteld, een reumatische ziekte waarbij het bindweefsel steeds stugger wordt. De komende maanden wordt hij nog behandeld met chemotherapie. Op advies van zijn artsen is besloten de resterende voorstellingen, dus ook die in Roosendaal, tot aan de zomer van 2014 te annuleren. Daardoor konden de bezoekers zaterdag in de kleine zaal iets aanschouwen wat ze waarschijnlijk nog nooit in die ruimte hebben gezien. Een heus boksgala stond daar geprogrammeerd. Fred Delfgaauw was naar de grote zaal verhuisd, waar hij een reprise speelde van zijn in alle toonaarden bejubelde voorstelling ‘Minder is Meer’.

In deze voorstelling komt hij op in gewone kleren. Hij zeult twee grote rode boodschappentassen mee. Verontschuldigt zich voor het onverwachte podium waar hij op verschijnt. ‘Maar in de kleine zaal zijn ze aan het knokken. Tsja, kan gebeuren. De titel van het programma is overigens wel toepasselijk voor de grote zaal. Ook hier is minder meer’, wijst hij op de achterste deels lege rijen!’ Uit de tassen tovert hij vervolgens de maskers en lappen tevoorschijn die horen bij succesvolle personages uit voorbije voorstellingen. Delfgaauw brengt op ontspannen wijze zijn favoriete personages slechts met behulp van de belichting weer even tot leven. Daarmee is deze voorstelling een soort 'oogsten' van wat de speler zo zorgvuldig in de loop der jaren heeft gezaaid. Delfgaauw heeft decennia lang geknokt voor erkenning. Een weg die hij uitsluitend via het theater heeft afgelegd, voor de gemiddelde televisiekijker die nooit een voet over de drempel van het theater zet, is hij een grote onbekende. Deze voorstelling is goeddeels een compilatie van eerdere hoogtepunten. Grappig zijn de verschillende dialogen die hij zijn handen met elkaar laat voeren, zoals die tussen een vermoeid echtpaar dat al een heel leven samen is. Maar het sterkst is Delfgaauw wanneer hij zelf dient als aangever voor een personage dat bezit heeft genomen van zijn handen. De babypop die rebelleert tegen het ouderlijk gezag. De Tineke Schouten-achtige Haagse toiletjuffrouw op het NS-station die niet schroomt de plassende passant de wind van voren te geven als zijn gedrag daar aanleiding toe geeft. Het absolute hoogtepunt van Meer is minder is de kale, chagrijnige in regenjas gehulde alcoholicus, die eigenlijk naar huis moet, maar niet naar huis wil. ‘Ik wou dat ik naar huis wou’, heeft Rijk de Gooijer ooit eens in een soortgelijke rol gezegd. Naar zijn aquarium, dat leeg is omdat hij vissen die doodgaan zo akelig vindt. Delfgaauw sleept de verlepte regenjas en het dronken masker naar dat lege aquarium. Uiterst vermakelijk, maar toch zou het leuk zijn indien Delfgaauw voor zijn volgende productie weer voor een historische benadering kiest. Met ‘Mozart’ maakte hij een uitstapje naar het Oostenrijkse Salzburg. Het kleine fragment dat hij in De Kring uit deze voorstelling speelde, was prikkelend genoeg om een reisje naar Salzburg te overwegen. In Mozarts geboortehuis wordt het doodscertificaat geëxposeerd waarop twee uiterst merkwaardige doktershandtekeningen prijken. Wat mij betreft mag Delfgaauw voor zijn volgende historische verhaal een stuk dichter bij huis blijven. Dat verhaal kan hij wisselend in Den Haag en Apeldoorn situeren, waarbij de prangende vraag ‘Wie was de echte vader van koningin Wilhelmina?’ centraal staat. Het is maar een ideetje, Fred! Misschien is zijn maatje Sjaak Bral, sinds zaterdag 15 maart tevens de schrik van de PVV in zijn woonplaats Den Haag, wel geneigd om die vader gestalte te geven. Voor Fred is dit tevens een goede gelegenheid om een antwoord te ‘geven’ op de nooit beantwoorde vraag ‘Waar is het kistje met geheimen gebleven?’ dat daags na de dood van kroonprins Alexander in 1884 uit diens huis verdween na een bezoek van enkele leden van de geheime dienst van zijn vader, koning Willem III. Volgens de overlevering lag in dat kistje onder meer het dokterscertificaat waaruit zou blijken dat Willem onmogelijk de vader van Wilhelmina kan zijn, omdat hij kampte met een ernstige geslachtsziekte en bovendien volledig impotent was ten tijde van de verwekking. Wilhelmina is zo goed als zeker een dochter van haar moeders persoonlijk secretaris De Ranitz. Beiden kampten namelijk met een stoornis die het hen onmogelijk maakte om de wijs te houden bij het zingen van een liedje. Om die reden zou Het Wilhelmus nooit aan Wilhelmina’s lippen ontstegen zijn. 
Fred Delfgaauw – Minder is Meer. Gezien door Jaap Pleij op zaterdag 15 maart in de grote zaal van De Kring.