Recensie NRC Dagblad
Wachtkamer van de Liefde
door Henk van Gelder

Fred Delfgaauw is poppenspeler, al 35 jaar. Preciezer gezegd: hij is een acteur die scènetjes speelt met poppen. Markant geboetseerde koppen hebben ze, en verder alleen een bovenlijf. Delfgaauw bespeelt hen door zijn hand in hun hoofd te steken en er, zelf vaak in de schaduw, een bijpassend stemgeluid bij te maken.

Meer heeft hij niet nodig. In zijn nieuwe voorstelling speelt hij zelfs één rol zonder pop. Ook dat is volkomen geloofwaardig.

In de wachtkamer van de liefde is een reeks monologen van Carmiggelt-achtige personages met weemoed in hun genen en een handjevol zwartgallige grappen om de voorstelling af en toe wat lucht te geven. Hun teksten werden geleverd door Freek de Jonge, Paul van Vliet, Jeroen van Merwijk, Hans Dorrestijn en anderen – die verscheidenheid gaat wel ten koste van de samenhang.

De rode draad die Delfgaauw eromheen windt, gaat over een relatiebemiddelingsbureau waar al die figuren te biecht gaan. Maar op sommige momenten gaat het ook over de vraag of de poppenspeler nog wel poppenspeler wil blijven. Of, zoals hij een van zijn tegenspelers laat zeggen: „Als volwassene doe je zoiets niet.” Een beetje hybride is de voorstelling dus wel. Maar ook vol mooie momenten.

 

Lees de recensie op de website van het NRC Dagblad: 
http://www.nrc.nl/handelsblad/van/2015/januari/27/weemoedige-poppen-1458535

Om jouw bezoek aan onze website nóg makkelijker en persoonlijker te maken zetten we cookies (en daarmee vergelijkbare technieken) in. Met deze cookies kunnen wij en derde partijen informatie over jou verzamelen en jouw internetgedrag binnen (en mogelijk ook buiten) onze website volgen. Met deze informatie passen wij en derde partijen content of advertenties aan jouw interesses en profiel aan. Daarnaast is het dankzij cookies mogelijk informatie te delen via social media. Lees hier meer over in onze Privacy- en cookieverklaring.